13 december
“Kun je met Kerst ons docentenkoor leiden?”
Dat was jaren geleden een prangende vraag bij mijn sollicitatiegesprek voor het Lucascollege in Voorschoten. Ik, totaal geen ervaring hiermee, beaamde dit natuurlijk. Maar gaandeweg de maanden naar de Kerstperiode maakte ik me toch wel wat zorgen. Had ik genoeg stemoefeningen in huis, had ik voldoende repertoire, was de meerstemmigheid wel goed, enz. Bij de eerste repetitie bleek de waarheid anders te zijn dan ik had verwacht. Er was slechts een handjevol collega’s op komen draven, het gros kon geen noten lezen, dus ik moest alles heel vaak voorzingen, een vrouw zong met de bassen mee en een man zong zelfs een octaaf onder de bassen. Verplicht nummer bleek een Noors liedje te zijn over ‘Jul’, al snel verbasterd tot Juul met de kladden.
Donald Byrd werd tijdens zijn studie al ingelijfd door Art Blakey in zijn Jazz Messengers. Dat was een mooie opstap voor zijn carrière. Daarna heeft Byrd alle stijlen doorlopen van de bebop tot de funk, jazzrock en rhythm & blues. Maar hij is altijd een echte jazztrompettist gebleven. Dit nummer staat op de plaat ‘A New Perspective’ uit 1964. De pianist Herbie Hancock die hierop meespeelt heeft veel te danken aan Byrd. Het bijzondere van deze plaat is dat er acht zangers op mee doen. Zij starten met swingende samenzang, gearrangeerd door Duke Pearson. Byrd speelt heerlijk soepel met zijn ronde en vooral prettige toon, wat verder opvalt is de rust die er vanuit zijn solo straalt, lange pauzes. De blazers vervullen een soort bigbandfunctie tussendoor. Als Mobley begint met zijn mooie tenorsound zijn het zijn eerste zes noten die grote indruk maken. Wat doet hij dit mooi. Nu snap je meteen waarom hij zoveel opnames heeft gemaakt en waarom hij een veelgevraagde sessiemuzikant was. Blijkbaar straalde het uit naar de gitarist, want Kenny Burrell mag gerust op een voetstuk geplaatst worden met deze solo. Hancock laat al een klein beetje horen in welke weg hij opgaat.
Dinsdagmiddag had ik opnieuw een koor van docenten. Nadat vorig jaar een overijverige teamleider al mijn potentiële koorleden had weggekaapt ging ik het wederom proberen. Het repertoire was afwisselend en zat goed in elkaar, de sfeer was goed er werd mooi gezongen door de zeven aanwezigen, inclusief mijn persoon. Dat is toch een mooi aantal, vooral als je bedenkt dat we slechts met zo’n honderdtachtig man personeel zijn.
Eh……!
eachdayisjazzday 